Into the wild

Two years he walks the earth. No phone, no pool, no pets, no cigarettes. Ultimate freedom. An extremist. An aesthetic voyager whose home is the road. […] The climactic battle to kill the false being within and victoriously conclude the spiritual pilgrimage. […] No longer to be poisoned by civilization he flees, and walks alone upon the land to become lost in the wild. - Alexander Supertramp May 1992 -

In 1990 begint Christopher Johnson McCandless zijn pelgrimage, zonder eindbestemming, enkel een bestemming verscholen in het reizen zelf, het vinden van zichzelf, leven in zijn puurste vorm, één te zijn met de natuur. De spontaniteit, vrijheidszin en het complete losstaan van de maatschappij en haar zelfopgelegde verplichtingen, triggert een klein soort van stoutmoedigheid in me als de aftiteling van de film langs het scherm naar boven beweegt. ‘It should not be denied that being footloose has always exhilarated us. It is associated in our minds with escape from history and oppression and law and irksome obligations. Absolute freedom. And [only] the road [to guide us].’ Met de nieuwe realiteit van het bezitten van een motor hier in Lusaka, borrelt bij mij al even het idée om mijn eigen vrijheidstocht te maken, mijn ‘into the wild’. Ik besef me, dat ik mijn weekendje weg op geen enkele manier kan vergelijken met de reis van Christoper. Het is geen religieuze levensreis, geen uitputtingstocht om mijn eigen kracht te meten aan die van moeder natuur, geen afscheid van de maatschappij of afkeer van menselijke doortraptheid, enkel een door de film aangewakkerd spontaan idee om de mogelijkheid aan te grijpen alleen te zijn in de natuur.

Mijn initiele plan is om het afgelegen noorden van Zambia met de motor te doorkruisen, maar dat plan wordt al snel ingeruild voor een minder ambitieus idee, na mijn in malaria eindigende trip naar het zuiden. Ik neem vrijdag the day off en vertrek nog voor de eerste zonnestralen hun weg langs de contouren van de horizon hebben gevonden. Ik neem de voor mij wat mysterieus ogende ‘leopards hill road’ ten oosten van Lusaka. Zonder te weten waar deze weg me precies leidt, schiet ik het onbekende in. De kilometers zandweg schieten onder me voorbij. De onbekendheid onluikt een intens soort onderdrukte uitgelatenheid.

Na wat uren onderweg te zijn besluit ik een klein zijweggetje in te slaan, om niet al te voorspelbaar te lijken. Het brengt me bij een klein stroompje water, waar wat dorpsbewoners af en toe langskomen. Ik trek wat kleren uit, nu de zon trots hoog naar de hemel is geklommen en mij haar aanwezigheid doet laten voelen. Ik ga ergens in het gras liggen en sla mn boek ‘the white man’s burden’ open, op mezelf te verliezen in de problemen van de ontwikkeling van dit continent en hoe alle hulp hier niets aan geholpen heeft. Al snel word ik ontdekt door spelende kinderen, die nieuwsgierig naast me komen staan in gespannen afwachting van wat voor afleiding deze vreemdeling te bieden heeft op hun anders zo gewone dag. Na de paar woorden Nyanja die ik eigen ben en een uiterst vriendelijke lach, besluit ik dat ik verder niets meer voor ze kan doen, en ik vervolg het lezen van mijn boek. Na wat ongemakkelijk het einde van het hoofdstuk bereikt te hebben onder het toeziend oog van een alsmaar groeiende groep van meer dan 10 kinderen, besluit ik weer mijn motor te starten. Ik besef me dat ik geluk heb met het vinden van dit plek aan het water, als ik later ontdek dat alle zijweggetjes eindigen of in een kleine verzameling hutjes of in een omheind akkertje. Ondanks de lage bevolkingsdichtheid van dit gebied, blijkt het nog best lastig een plekje voor mezelf te vinden. Om zomaar te stoppen aan de kant van de weg en de prikkelige en eentonige massa verdorde bosjes in te lopen, ontbreekt de aanleiding.

Hoe langer ik op pad ben, hoe meer de aanleiding van alles ontbreekt. Het hebben wat een niet omschreven doel, enkel dan dat het doel in het daar zijn zelf ligt, valt me lastig. Als ik me afvraag op een willekeurig moment of ik geniet, kan in moeilijk antwoord geven. Misschien moet ik hier niet over nadenken, maar enkel en alleen ‘zijn’. Ik bereik 1 zo’n moment op mn hele reis. Als ik aan de kant van een onbereikbaar stukje water op een rots uitgestrekt van de zon geniet. Met mn ogen dicht, stoppen mijn gedachten en hoor ik enkel nog de niet eerder ontdekte muzieksymphonie van alle flora en fauna om me heen, en ben helemaal daar op dat moment.

Voor de rest, ontbreekt alle romantiek op deze reis. De natuur is mooi om te zien, maar interactie ontbreekt. De ene kilometer is niet anders dan de ander en het leven hier in het niets, vooral na het vallen van de zon, lijkt me vooral heel saai. Ik bereik geen religieuze hoogten of verlichtende momenten, alles is zoals het is, niet anders. ik kan me niet helemaal vereenzelvigen met deze statische natuur om me heen. Misschien ben ik te jong, misschien moet ik daarvoor heel veel langer op reis gaan, misschien ben ik daar gewoon de persoon niet voor.


Na een dus ietswat teleurstellend weekend in the wild, besluiten we dit weekend met de huisgenoten in onze lada jeep naar het noorden af te reizen om onze extra lange weekend (2 vrije dagen) goed te benutten. Het zwemmen bij een supermooie waterval, het gelach in de auto, het kamperen in de natuur, en het spelen van kaarten bij kaarslicht in de avond doen me goed. Vorig weekend was allesbehalve een stom weekend, ik heb bijzonder mooie natuur gezien, een uitdagende route bedongen met de motor en gave dingen gezien, maar ik miste iets, ik denk dat dit mensen waren om het mee te delen. Ik kom toch tot hetzelfde inzicht als Christopher die na zijn twee jaar reizen in de bus waar hij komt te overlijden, in het hout kerft:
‘Happiness only real when shared’

Wist-je-dat:
• ik twee keer van mn motor gevallen ben? op een gegeven moment hield de weg haast op te bestaan en voor uren, waar ik ook geen ander motorvoertuig heb gezien, heb ik een bergachtig pad beklommen dat enkel uit zandhopen en diepe rotskerven bestond. Ik heb ook zo’n jump gemaakt (oke toegegeven: geheel onbedoeld) die motorcrossers doen als ze in de lucht hun benen naar achteren werpen en alleen nog met hun handen met stuur vasthouden. Op het moment was ik allesbehalve blij, maar achteraf natuurlijk een supergave rit.

• Op de trip naar het noorden in onze Lada jeep we twee keer op 1 ochtend een platte band kregen? waardoor we de hele dag aan de kant van de weg auto’s hebben aangehouden om te kijken of hun reserveband paste op onze volledig van de standaard afwijkende Russisch model. Toen het begon te dagen dat het ons niet ging lukken vandaag, hebben we maar onze tent opgeslagen in deze willekeurige plek in de middle of nowhere, en samen met de dorpelingen wat nshima gegeten. De volgende morgen bracht ons meer geluk en zwaaien we deze dorpelingen die ik normaal nooit in mn leven zou hebben ontmoet, gedag.
• Ze hier bij gebrek aan waarschuwingsdriehoeken takken op de weg leggen om aankomend verkeer te waarschuwen?

• Ik, angelo en albert, een gast die altijd onaangekondigd bij ons huis op komt dagen, willekeurig een brandweerwagen gevolgd hebben op een verveelde doordeweekse avond? Omdat de stroom in Lusaka weer eens was uitgevallen, namen we de auto op zoek naar een plek in de stad met generator waar we een potje konden poolen. Na een teleurstellende rit rond de stad, waar alleen de ambassades en hotels van licht leken te zijn voorzien, zagen we op onze terugweg opeens een lichtzwaaiende brandweerwagen voorbijschieten gevolgd door een truck van het electriciteitsbedrijf. ‘Come on, let’s follow them’. Vastbesloten om de oorsprong van het voor ons in het water gevallen avondje, te ontdekken, zetten we een wilde achtervolging in. Als de brandweerwagen ons helemaal mee de stad uitneemt en zijn weg vervolgt op de afgelegen ‘leopards hill road’, beginnen bij ons de vraagtekens te rijzen. Na nog enkele wilde tientallen kilometers, stopt de wagen abrupt. Een man stapt uit. Wat overvallen door deze onverwachte wending draai ik mn raampje open. Dat de man enkel de weg komt vragen, zorgt voor een zucht van verlichting. We hebben een GPS in onze auto en zijn meer dan blij om deze mannen te assisteren, wat ons, in onze ogen dan, eensklaps tot de helden van de dag zou kunnen maken in de wetenschap dat de stroomuitval inmiddels nationaal is. Toch lijken de brandweerlieden niet echt uit te zijn op onze hulp of het zo snel mogelijk blussen van de vermeende brand in de transformatoren van het power-station. Op Angelo’s aanbod op onze telefoon het hoofdstation te bellen, wordt wat raar gereageerd, en ze noemen een van de militaire barakken (uiteraard niet op een GPS te traceren) in de buurt. ‘there is defenitely something fishy about this’ besluiten Angelo en de andere Zambiaan. Dat brandweerwagens er zomaar op uit worden gestuurd om de schijn op te houden voor de media is blijkbaar geen uitzondering. Op mijn weg naar werk later die week zie ik 1 van de straatverkopers met de krant in zijn hand die kopt ‘Government suspects something is not right in the case of the power breakdowns this week’. Ik lach zachtjes bij de gedachte aan onze domme achtervolging van de week en rijdt door naar werk.

• We in de bush een aloe vera plant hebben geplukt om thee van de bladeren te maken toen ik me niet zo lekker voelde. Who needs a doctor when you’re in the bush;)