Malaria strikes again
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Janno
08 Juni 2009 | Zambia, Lusaka
Malaria strikes again. Na 2 weken Zambia moet ik er opnieuw aan geloven; het virus dat jaarlijks meer dan een miljoen mensen dood hier in Afrika, stroomt ook door mijn aderen. Anders dan de vorige keer treft het virus me dit keer hard. De vier dekens die ik over me heen trek zijn niet opgewassen tegen de rillingen door mn lichaam. Mn spieren, en vooral mn nek zijn stijf. De hoofdpijn altijd dwingend aanwezig.
Ik zit hier in mn eentje, op fieldtrip verweg van lusaka, in een hostel, met enkel een motor voor de deur die me niet thuis zal brengen. Het heeft me zeven uur gekost om hier te komen, zo'n lange rit vroeg meer van me dan ik had gedacht. Na de meetings die ik bij aankomst nog heb, loop ik mn hotelkamer binnen en malaria begint haar eerste offensief. Na de volgende dag op bloed getest te zijn, krijg ik 5 soorten medicijn mee. Ik moet ze innemen na de maaltijd, maar dat blijkt nog een behoorlijk strijd, er is niemand in dit onbekende die naar me omkijkt. En geheel in lijn met de ontwikkeling van dit land, komt er tijdelijk geen water meer uit de kraan om me mee te wassen. Bovendien, is mn meegebrachte geldpotje niet berekend op dit verlengd avontuur, en raakt al gauw op, en de banken accepteren mijn pas niet hier in het afgelegen.
Al deze omstandigheden waar een rijke zich maar zelden aan blootgesteld weet, biedt de Afrikaanse gemeenschapszin alle ruimte zich van haar goede kant te laten zien. Ik begin de zo zambiaanse uitspraak 'we're together' nu pas goed te begrijpen. In een brutale bui stap ik op een vrouw van de boerenbond af die ik tijdens mijn vorige trip geinterviewd heb, of ik geld van haar mag hebben, als dan iemand in lusaka het aan haar overmaakt. De vrouw kijkt me vriendelijk en wat bezorgd aan, natuurlijk zegt ze, geeft me al het geld dat ik nodig heb en biedt aan om me helemaal terug te brengen naar Lusaka met haar auto. Haast uit automatisch slaat mijn nederlandse bescheidenheid dit aanbod af.
Die avond begint het me echter te dagen dat ik niet in mijn conditie tot lusaka op de buitengeparkeerde motor kan blijven zitten. Ik ga toch op het aanbod in. de volgende dag brengt de vrouw me samen met haar man naar lusaka. Ze vertellen over hun kerk en hoe ze de gemeenschap proberen te helpen. Ik besluit hun onderwijsproject te gaan steunen, zodat ik de helft van het schoolgeld van iemand betaal die anders geen scholing zou kunnen volgen, en zelf de andere helft na schooltijd bij elkaar verdient. Mooi hoe mensen zelf met ideeen naar boven komen, daar waar de ontwikkelingshulp niet reikt.
Ik ben nog steeds herstellende, maar voel me een stuk beter, die medicijnen doen goed hun werk. Het was niet het meest enerverende weekend hier in Zambia maar wel een goede. Ik ben stilgezet waarom ik hier ben, en zat me teveel te focussen op werk, werkte te hard, het is slechts maar 1 van de redenen is waarom ik hier ben, ik zal de komende tijd mn ogen openen voor voor andere zaken en ontdekken wat voor onopgegrave schatten hier voor mij nog verborgen liggen.
ennn voor de ijverige lezer, weer een bonusverhaal:
*bonus*bonus*bonus* (ja, zo verkoop ik m wel he)
Zambia speelt Rwanda in een poging toegangskaarten te verkrijgen tot Zuid-Afrika in 2010. In plaats van zwaar geconcentreerde gezichten die alle bewegingen op het scherm nauwgezet volgen, zie ik de zambianen om me heen praten en lachen met elkaar. Anders dan de scherpe speltechnische analyses van een willekeurig Nederlandse toeschouwer die automatisch zichzelf lijkt te promoveren tot proffesioneel spel-analyst zodra het nationaal team het veld op komt draven, zijn de analyses van de zambiaanse toeschouwer vrij simpel. Het is meer een persoonlijke beoordeling van de jongens die hen op het groene veld vertegenwoordigen. 'Aah , Mister Chipolopolo is disappointing us'. Als 15 minuten voor tijd de jonge Kabala de weg naar het goal weet te vinden, viert de zambiaan feest. dat het goal er wat gelukkig via de bovenarm/schouder instuitert maakt dan ook niet uit. Het nationaal team is weer een stapje verder in een toernooi waar de kansen op succes eigelijk vantevoren al buiten het bereik van het zambiaanse elftal lijken te liggen. Maar voor nu, is blijdschap de geldende emotie
*bonus*bonus*bonus*
Wist-je-dat:
* mensen hier elke dag (smiddags en savond, sochtends eet je niet) hetzelfde eten; Nshima (witte maismeelpap). Het heeft een haast heilige status, al ander voedsel telt niet echt mee. Als ze rijst ophebben zouden ze grappen 'I, have not eaten anything yet' of als vroeger kinderen bij Angelo thuis kwamen en pasta kregen zouden ze naar huis gaan om hun moeder te vertellen dat ze wormen voorgeschoteld kregen. Als ik het met Godfrieda (de vrouw die bij ons schoonmaakt) heb over nederland vraagt ze of wij daar ook nshima hebben 'no, there is no nshima' verbaast antwoord ze 'Aah, me I can not go there, with no nshima, ish.. it is not good, I think I would just die, so I cannot follow you jaano, I have to eat nshima'.
* Akon hier de radiostations beheerst
* Hoewel tirsa geprobeerd heeft een kip in onze achtertuin te krijgen, er nu twee konijnen lopen. En niet minder belangrijk; er staat sinds dit weekend een tafeltennistafel, aaaight
* Winter zich heeft ingezet in Zambia. het zal de komende maanden even doorbijten zijn. Op een slechte dag, kan de temperatuur zelfs tot beneden het 20 punt zakken. Maar ja, dan moet het ook wel een hele slechte dag zijn...
Ik zit hier in mn eentje, op fieldtrip verweg van lusaka, in een hostel, met enkel een motor voor de deur die me niet thuis zal brengen. Het heeft me zeven uur gekost om hier te komen, zo'n lange rit vroeg meer van me dan ik had gedacht. Na de meetings die ik bij aankomst nog heb, loop ik mn hotelkamer binnen en malaria begint haar eerste offensief. Na de volgende dag op bloed getest te zijn, krijg ik 5 soorten medicijn mee. Ik moet ze innemen na de maaltijd, maar dat blijkt nog een behoorlijk strijd, er is niemand in dit onbekende die naar me omkijkt. En geheel in lijn met de ontwikkeling van dit land, komt er tijdelijk geen water meer uit de kraan om me mee te wassen. Bovendien, is mn meegebrachte geldpotje niet berekend op dit verlengd avontuur, en raakt al gauw op, en de banken accepteren mijn pas niet hier in het afgelegen.
Al deze omstandigheden waar een rijke zich maar zelden aan blootgesteld weet, biedt de Afrikaanse gemeenschapszin alle ruimte zich van haar goede kant te laten zien. Ik begin de zo zambiaanse uitspraak 'we're together' nu pas goed te begrijpen. In een brutale bui stap ik op een vrouw van de boerenbond af die ik tijdens mijn vorige trip geinterviewd heb, of ik geld van haar mag hebben, als dan iemand in lusaka het aan haar overmaakt. De vrouw kijkt me vriendelijk en wat bezorgd aan, natuurlijk zegt ze, geeft me al het geld dat ik nodig heb en biedt aan om me helemaal terug te brengen naar Lusaka met haar auto. Haast uit automatisch slaat mijn nederlandse bescheidenheid dit aanbod af.
Die avond begint het me echter te dagen dat ik niet in mijn conditie tot lusaka op de buitengeparkeerde motor kan blijven zitten. Ik ga toch op het aanbod in. de volgende dag brengt de vrouw me samen met haar man naar lusaka. Ze vertellen over hun kerk en hoe ze de gemeenschap proberen te helpen. Ik besluit hun onderwijsproject te gaan steunen, zodat ik de helft van het schoolgeld van iemand betaal die anders geen scholing zou kunnen volgen, en zelf de andere helft na schooltijd bij elkaar verdient. Mooi hoe mensen zelf met ideeen naar boven komen, daar waar de ontwikkelingshulp niet reikt.
Ik ben nog steeds herstellende, maar voel me een stuk beter, die medicijnen doen goed hun werk. Het was niet het meest enerverende weekend hier in Zambia maar wel een goede. Ik ben stilgezet waarom ik hier ben, en zat me teveel te focussen op werk, werkte te hard, het is slechts maar 1 van de redenen is waarom ik hier ben, ik zal de komende tijd mn ogen openen voor voor andere zaken en ontdekken wat voor onopgegrave schatten hier voor mij nog verborgen liggen.
ennn voor de ijverige lezer, weer een bonusverhaal:
*bonus*bonus*bonus* (ja, zo verkoop ik m wel he)
Zambia speelt Rwanda in een poging toegangskaarten te verkrijgen tot Zuid-Afrika in 2010. In plaats van zwaar geconcentreerde gezichten die alle bewegingen op het scherm nauwgezet volgen, zie ik de zambianen om me heen praten en lachen met elkaar. Anders dan de scherpe speltechnische analyses van een willekeurig Nederlandse toeschouwer die automatisch zichzelf lijkt te promoveren tot proffesioneel spel-analyst zodra het nationaal team het veld op komt draven, zijn de analyses van de zambiaanse toeschouwer vrij simpel. Het is meer een persoonlijke beoordeling van de jongens die hen op het groene veld vertegenwoordigen. 'Aah , Mister Chipolopolo is disappointing us'. Als 15 minuten voor tijd de jonge Kabala de weg naar het goal weet te vinden, viert de zambiaan feest. dat het goal er wat gelukkig via de bovenarm/schouder instuitert maakt dan ook niet uit. Het nationaal team is weer een stapje verder in een toernooi waar de kansen op succes eigelijk vantevoren al buiten het bereik van het zambiaanse elftal lijken te liggen. Maar voor nu, is blijdschap de geldende emotie
*bonus*bonus*bonus*
Wist-je-dat:
* mensen hier elke dag (smiddags en savond, sochtends eet je niet) hetzelfde eten; Nshima (witte maismeelpap). Het heeft een haast heilige status, al ander voedsel telt niet echt mee. Als ze rijst ophebben zouden ze grappen 'I, have not eaten anything yet' of als vroeger kinderen bij Angelo thuis kwamen en pasta kregen zouden ze naar huis gaan om hun moeder te vertellen dat ze wormen voorgeschoteld kregen. Als ik het met Godfrieda (de vrouw die bij ons schoonmaakt) heb over nederland vraagt ze of wij daar ook nshima hebben 'no, there is no nshima' verbaast antwoord ze 'Aah, me I can not go there, with no nshima, ish.. it is not good, I think I would just die, so I cannot follow you jaano, I have to eat nshima'.
* Akon hier de radiostations beheerst
* Hoewel tirsa geprobeerd heeft een kip in onze achtertuin te krijgen, er nu twee konijnen lopen. En niet minder belangrijk; er staat sinds dit weekend een tafeltennistafel, aaaight
* Winter zich heeft ingezet in Zambia. het zal de komende maanden even doorbijten zijn. Op een slechte dag, kan de temperatuur zelfs tot beneden het 20 punt zakken. Maar ja, dan moet het ook wel een hele slechte dag zijn...
-
08 Juni 2009 - 14:14
Liesl:
Bring me back some nshima? Als het nog past naast mijn levensechte Afrikaanse beeld natuurlijk.. XX -
08 Juni 2009 - 14:16
Wilbert:
Mooi geschreven en gaaf verhaal! Goed om je realisatie te lezen *focuswijziging*.
Groet,
Wilbert -
08 Juni 2009 - 14:24
Mama:
Hoi Janno afgelopen weekend was Tsvangirai uit Zimbabe in Nederland hij is op bedeltocht door europa en NL was het eerste stop punt, Koenders is streng geweest en heeft niets toegezegd er is al eerder geld bevroren, je moet er toch ook niet aan denken dat die corrupte Mugabe alles in z'n zak steekt. Goed dat je ons van je wel en wee op de hoogte houd Janno het is nog erger geweest dan ik dacht poor you.
Heb je warme kleren bij je?
Leuk dat je de kamer met angelo deelt. Saves money too you see.
AUB neem steeds zonder onder breking je malaria tabs in Ik denk dat de UN dokter/dispensarie de beste kwaliteit heeft, niet op bezuinigen hoor.
Love you a whole bunch.
Hier is alles zoo groen en mijn rode rozen stuik is een en al bloem, je weet mij spreekt de blomme een talen enz.
blessings to you,
mama -
08 Juni 2009 - 14:49
Annelie:
Hai J,
Wat balen van de malaria! Hopelijk ben je er snel weer helemaal bovenop...voorzichtig doen hoor, zegt oma ;)
Verder wel blij dat ook je 2e bezoek zo goed van start gegaan is, benieuwd naar je werkzaamheden en belevenissen van de komende tijd!
Binnenkort vertrekken Felix en ik richting Azië..ook spannend :)
Zet 'm op!
Liefs! -
08 Juni 2009 - 16:18
Tom En Veron:
Iiieessh, not again! En waarschijnlijk weer opgelopen in Livingstone? Maar mooi om te zien hoe in Zambia toch altijd alles goedkomt en er altijd wel iemand is die je te hulp schiet. Wacht nog maar even voordat je weer op de motor stapt en zeg maar tegen Angelo dat 'ie goed voor je moet zorgen! Groetjes uit Hanoi -
08 Juni 2009 - 18:58
Marieke:
Wat een verhalen...
Veel Beterschap! En... hopelijk blijft die min 20 graden even weg!
Groetjes,
Marieke -
08 Juni 2009 - 19:45
Alix:
Ah Janno, after the GEP selection days and reading a great book (The Blue Sweater, you would like it too!), my mind is completely back in Burkina, or at least Africa.
Nshima seems very much like Burkinabe 'to'. I can definitely survive without it ;)
Always nice to read your stories, especially now to keep an African touch.
Get all back on your feet- yes, with relaxation too! :) -
08 Juni 2009 - 21:50
Lara:
Diepe dalen, hoge pieken...
Je malariaverhaal klinkt akelig. Wat moet jij je elledig gevoeld hebben. Fijn dat het weer beter gaat. Keep your eyes open en geniet van alles om je heen.
Groeten aan de konijnen (en de andere bewoners van de Twin Palm villa)
Liefs -
09 Juni 2009 - 08:15
Laura:
Heej Janno,
klinkt niet fijn: je malaria verhaal! Ik weet hoe erg het is om in je eentje ver van de hoofdstad, of welke andere stad, in Afrika heel ziek in bed te liggen in je upje...HEL! Wel fantastisch dat er altijd lieve Afrikanen zijn die helpen :)! Fijn dat je weer aan de betere hand bent nu.
Veel beterschap!
Kus...Lau
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
