overpeinzingen van een reiziger
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Janno
13 December 2008 | Zambia, Lusaka
-Mensen spiegelen zich niet in stromenend, maar stilstaand water-
Op de vraag ‘hoe gaat het met je? die de meeste mensen me stellen lijkt ‘Goed’ de makkelijkste uitweg uit een doolhof van onsamenhangende antwoorden die het gesprek een lading geven die het niet zou moeten hebben. Na twee-en een halve maand weg van huis, reality kicks in. Ik stel mezelf vragen, probeer zaken te plaatsen en een logica in de wereld om te heen te bespeuren, mijn plek in dit alles te definiëren. Mn scriptie is af en hiermee mijn doel hier na werktijd niet meer helder. Ik ben op zoek naar een bestemming, een behoren. Ik lees deze ochtend een boek ‘de Afrikaanse weg’ over een man die druk Nederland is ontvlucht om zijn band met de natuur te hervinden en het hart van de aarde te horen kloppen. Hij reist dwars door het continent met een klein tentje en vraagt mensen die hij onderweg tegenkomt wat de oplossing voor Afrika is? Anders dan de mensen die hij tegenkomt, weet ik het niet. Hoe meer ik erover nadenk en erover lees hoe wanhopiger ik de situatie vind. Volgens de archeologie komen hier de eerste mensen vandaan, al die jaren heeft haar schijnbaar geen goed gegaan. Ik vind ontwikkeling maar een beladen begrip met een gebrekkig richtingsgevoel. Iedereen wil ontwikkeling brengen in Afrika, maar of dit ook een stap vooruit en nog meer een stap waar naartoe betekent, weet niemand. Het maakt me weemoedig.
Ik heb de afgelopen maanden al veel mensen in Lusaka ontmoet en ben inmiddels een hoop namen rijker. Maar hoe meer mensen ik ontmoet, hoe meer ik mezelf een rare eend in de bijt vind. Niet dat ik zo anders als anderen ben, of mezelf zo speciaal voel, maar met niemand kan ik me echt identificeren. De mensen met wie ik iets gezellig ga doen, en een biertje drink, zijn gauw drankverslaafd en gaan veel mannen gaan vreemd en hebben zo hun eigen kijk op vrouwen. Ik kan ermee lachen en een potje pool spelen, maar zo ben ik niet, wil ik niet zijn. Ik kan gaan dansen op een feestje en ervan genieten maar de mensen om me heen zijn niet mijn mensen. Met mensen van de kerk (zul je hier niet in een bar treffen) heb ik tot nu toe nog niet echt iets mee opgebouwd, dit gaat toch wat lastiger waar spreek je af en wat doe je? maar ik ga morgen een week op kamp met de jeugd dus wie weet. Op zich niets mis met het anders zijn, ik pas me makkelijk genoeg aan, kan met iedereen wel omgaan, maar mn eigen plek heb ik nog niet gevonden.
Ook de band met mn thuisland lijkt te versmallen. De iets verminderde reacties ten opzichte van eerdere reizen en een niet overpuilende inbox zetten me aan het denken over mijn afrikaanse reizen. Of ik als een al te lang woedend conflict nieuwswaarde aan het verliezen ben. misschien moet ik ook gewoon niet zoveel weg zijn. Ik sms mn zus dat ik me een beetje een van de kust afgedreven eiland voel met de zon als m’n grootste vriend hier op het moment. Ze smst me dat ik maar de vruchten van dit rustmoment moet plukken ‘Mensen spiegelen zich niet in stromend, maar stilstaand water’. Ze heeft gelijk. Dat maakt deze tijd waardevol.
Ik denk over mn toekomst en mn aanwezigheid hier als blanke. Ik hekel de determinatie die er achter dit persoonsgegeven schuil gaat. Ja, ik waardeer de diversiteit die huidskleur de wereld schenkt, niet de grenzen die het opwerpt. Ik ben hier altijd Janno, de mzungu (blanke). Enerzijds biedt het veel mogelijkheden en krijg je veel voor elkaar, anderszijds hoor ik hier om die reden niet thuis. Het zijn niet mijn problemen en al voel ik me ermee verbonden, het is mijn land niet. Mijn werk hier in Afrika zal altijd een buitenlandse interventie zijn in een continent dat nooit de kans heeft gekregen om op eigen benen te staan.
Als ik over een baan voor zometeen nadenk lijkt niets goed genoeg voor me, overal zitten haken en ogen aan. Ik weet dat ik te moeilijk doe. Er is 1 ding waar ik niet voor zoek in een baan en dat is salaris en er zijn twee dingen die ik wel zoek en dat is nut en leren. Ik moet het idee hebben dat ik bijdraag, het zin heeft wat ik doe en ik moet als persoon leren en ervaring opdoen. Gedurende mn stage vordert raak ik steeds positiever over het werk van WFP in Zambia. Er werkt goed personeel en het is een betrouwbare en professionele organisatie. Misschien is het Young Proffesional Officer trainingsprogramma binnen het WFP wat voor mij. Als ik hier verder zou kunnen werken op P4P lijkt dat me ook wel wat. Een post-master ontwikkelingsstudies in Nijmegen, of een stage bij TNT in Nederland om mn commerciële kant wat meer de ruimte te bieden. Hoe dan ook, op een dag zal ik terugkeren naar deze rode aardbodem, ik weet het.
Ach, dit zijn allemaal maar wat overpeinzingen van een reiziger ver van huis. Deze jongeman gaat morgen een weekje op kerkkamp en zal na een paar laatste werkdagen, binnenkort zijn geluk beproeven in Malawi en daar samen met een vriend uit nl (Marc) het nieuwe jaar inluiden.
En dan nog een Bonus-verhaal voor de ijverige lezer over mn bezoek aan de lokale ub (bieb):
Ik loop de bibliotheek binnen. Met elke stap die ik in dit armzalige onderkomen zet, voelt het alsof ik verder terug in de tijd ga. Ik ben omgeven met stoffige boeken welke je doen laten geloven dat Duitsland nog in tweeën gedeeld is, en titels als: ‘the russians are coming’ (met het stamjaar 1986 bezit het boek niet bijzonder veel voorspellende waarde). Ik zie de uitleendatum 31 maart 1981 voorin een ander boek staan; nog voor ik geboren was had diegene dit toen nog recente boek in handen. Vooruitgang is langzaam in een ontwikkelingsland als deze. De allernieuwste set boeken die ik in deze bieb aantref stamt uit 1991. Daar moeten de scholieren en studenten in Zambia het maar mee doen. Lopen door de rijen stoffige boeken intrigeert me, titels als ‘ new hope for rural africa’ (1967) en ‘the morality of politics’ (1981) (mijn thesisonderwerp) doen me beseffen dat ik met niets nieuws bezig ben, mensen toen hadden dezelfde vragen, hoop en idealen. Als ik een boek van het schap pak en tussen de Zambianen aan een tafel aanschuif om te stuk te gaan lezen in Tolstoj voel ik de student in me bovenkomen, na 5 jaar studie ben ik dan toch verworden tot een kennislievende student (oke eerlijk is eerlijk, een kwartier later staat ie weer terug op het schap, toch iets te literair). Als ik een blik werp langs mijn zambiaanse mede-studenten in deze bieb, ben ik maar dankbaar voor de mooie kansen die ik gekregen heb.
*Wist-je-dat:
- Ik ‘hoef’ als avondeten opheb.
- Ik auto gereden heb in Lusaka, maar gek aan de linkerkant van de baan in een automaat rijden.
- Ik maffiose bij mn zambiaanse collega’s geïntroduceerd heb, ze vinden het helemaal geweldig. Zodra maar iemand de ander beschuldigde ligt iedereen al dubbel van het lachen. Wat zijn het toch een vrolijke mensen.
- Mary, de bananenmevrouw me dik vind. Na de gewoonlijke begroeting gaat ze verder in de lokale taal, aangezien mn woordenschat niet verder reikt dan de eerste zinnen van het gesprek vraag ik wat het betekent ‘that you’re fat’ bijt ze me toe op speelse manier toe, ik moet lachen en vraag ‘why is that?’ ‘It means you enjoy your food’ en lacht er schattig bij. Nog steeds niet kunnen plaatsen waar deze verwensing vandaan komt vervolg ik maar mn weg met een glimlach op mn gezicht. Dit zijn de momenten die kleur geven aan de dag.
Als ik jullie niet meer spreek: ALLEMAAL een geweldige gezellige kerst gewenst! enjoy en de kerstkaartjes uit Zambia hebben wat vertraging, al geschreven maar niet voor vr op post.
bless and joy,
a brother down south.
Op de vraag ‘hoe gaat het met je? die de meeste mensen me stellen lijkt ‘Goed’ de makkelijkste uitweg uit een doolhof van onsamenhangende antwoorden die het gesprek een lading geven die het niet zou moeten hebben. Na twee-en een halve maand weg van huis, reality kicks in. Ik stel mezelf vragen, probeer zaken te plaatsen en een logica in de wereld om te heen te bespeuren, mijn plek in dit alles te definiëren. Mn scriptie is af en hiermee mijn doel hier na werktijd niet meer helder. Ik ben op zoek naar een bestemming, een behoren. Ik lees deze ochtend een boek ‘de Afrikaanse weg’ over een man die druk Nederland is ontvlucht om zijn band met de natuur te hervinden en het hart van de aarde te horen kloppen. Hij reist dwars door het continent met een klein tentje en vraagt mensen die hij onderweg tegenkomt wat de oplossing voor Afrika is? Anders dan de mensen die hij tegenkomt, weet ik het niet. Hoe meer ik erover nadenk en erover lees hoe wanhopiger ik de situatie vind. Volgens de archeologie komen hier de eerste mensen vandaan, al die jaren heeft haar schijnbaar geen goed gegaan. Ik vind ontwikkeling maar een beladen begrip met een gebrekkig richtingsgevoel. Iedereen wil ontwikkeling brengen in Afrika, maar of dit ook een stap vooruit en nog meer een stap waar naartoe betekent, weet niemand. Het maakt me weemoedig.
Ik heb de afgelopen maanden al veel mensen in Lusaka ontmoet en ben inmiddels een hoop namen rijker. Maar hoe meer mensen ik ontmoet, hoe meer ik mezelf een rare eend in de bijt vind. Niet dat ik zo anders als anderen ben, of mezelf zo speciaal voel, maar met niemand kan ik me echt identificeren. De mensen met wie ik iets gezellig ga doen, en een biertje drink, zijn gauw drankverslaafd en gaan veel mannen gaan vreemd en hebben zo hun eigen kijk op vrouwen. Ik kan ermee lachen en een potje pool spelen, maar zo ben ik niet, wil ik niet zijn. Ik kan gaan dansen op een feestje en ervan genieten maar de mensen om me heen zijn niet mijn mensen. Met mensen van de kerk (zul je hier niet in een bar treffen) heb ik tot nu toe nog niet echt iets mee opgebouwd, dit gaat toch wat lastiger waar spreek je af en wat doe je? maar ik ga morgen een week op kamp met de jeugd dus wie weet. Op zich niets mis met het anders zijn, ik pas me makkelijk genoeg aan, kan met iedereen wel omgaan, maar mn eigen plek heb ik nog niet gevonden.
Ook de band met mn thuisland lijkt te versmallen. De iets verminderde reacties ten opzichte van eerdere reizen en een niet overpuilende inbox zetten me aan het denken over mijn afrikaanse reizen. Of ik als een al te lang woedend conflict nieuwswaarde aan het verliezen ben. misschien moet ik ook gewoon niet zoveel weg zijn. Ik sms mn zus dat ik me een beetje een van de kust afgedreven eiland voel met de zon als m’n grootste vriend hier op het moment. Ze smst me dat ik maar de vruchten van dit rustmoment moet plukken ‘Mensen spiegelen zich niet in stromend, maar stilstaand water’. Ze heeft gelijk. Dat maakt deze tijd waardevol.
Ik denk over mn toekomst en mn aanwezigheid hier als blanke. Ik hekel de determinatie die er achter dit persoonsgegeven schuil gaat. Ja, ik waardeer de diversiteit die huidskleur de wereld schenkt, niet de grenzen die het opwerpt. Ik ben hier altijd Janno, de mzungu (blanke). Enerzijds biedt het veel mogelijkheden en krijg je veel voor elkaar, anderszijds hoor ik hier om die reden niet thuis. Het zijn niet mijn problemen en al voel ik me ermee verbonden, het is mijn land niet. Mijn werk hier in Afrika zal altijd een buitenlandse interventie zijn in een continent dat nooit de kans heeft gekregen om op eigen benen te staan.
Als ik over een baan voor zometeen nadenk lijkt niets goed genoeg voor me, overal zitten haken en ogen aan. Ik weet dat ik te moeilijk doe. Er is 1 ding waar ik niet voor zoek in een baan en dat is salaris en er zijn twee dingen die ik wel zoek en dat is nut en leren. Ik moet het idee hebben dat ik bijdraag, het zin heeft wat ik doe en ik moet als persoon leren en ervaring opdoen. Gedurende mn stage vordert raak ik steeds positiever over het werk van WFP in Zambia. Er werkt goed personeel en het is een betrouwbare en professionele organisatie. Misschien is het Young Proffesional Officer trainingsprogramma binnen het WFP wat voor mij. Als ik hier verder zou kunnen werken op P4P lijkt dat me ook wel wat. Een post-master ontwikkelingsstudies in Nijmegen, of een stage bij TNT in Nederland om mn commerciële kant wat meer de ruimte te bieden. Hoe dan ook, op een dag zal ik terugkeren naar deze rode aardbodem, ik weet het.
Ach, dit zijn allemaal maar wat overpeinzingen van een reiziger ver van huis. Deze jongeman gaat morgen een weekje op kerkkamp en zal na een paar laatste werkdagen, binnenkort zijn geluk beproeven in Malawi en daar samen met een vriend uit nl (Marc) het nieuwe jaar inluiden.
En dan nog een Bonus-verhaal voor de ijverige lezer over mn bezoek aan de lokale ub (bieb):
Ik loop de bibliotheek binnen. Met elke stap die ik in dit armzalige onderkomen zet, voelt het alsof ik verder terug in de tijd ga. Ik ben omgeven met stoffige boeken welke je doen laten geloven dat Duitsland nog in tweeën gedeeld is, en titels als: ‘the russians are coming’ (met het stamjaar 1986 bezit het boek niet bijzonder veel voorspellende waarde). Ik zie de uitleendatum 31 maart 1981 voorin een ander boek staan; nog voor ik geboren was had diegene dit toen nog recente boek in handen. Vooruitgang is langzaam in een ontwikkelingsland als deze. De allernieuwste set boeken die ik in deze bieb aantref stamt uit 1991. Daar moeten de scholieren en studenten in Zambia het maar mee doen. Lopen door de rijen stoffige boeken intrigeert me, titels als ‘ new hope for rural africa’ (1967) en ‘the morality of politics’ (1981) (mijn thesisonderwerp) doen me beseffen dat ik met niets nieuws bezig ben, mensen toen hadden dezelfde vragen, hoop en idealen. Als ik een boek van het schap pak en tussen de Zambianen aan een tafel aanschuif om te stuk te gaan lezen in Tolstoj voel ik de student in me bovenkomen, na 5 jaar studie ben ik dan toch verworden tot een kennislievende student (oke eerlijk is eerlijk, een kwartier later staat ie weer terug op het schap, toch iets te literair). Als ik een blik werp langs mijn zambiaanse mede-studenten in deze bieb, ben ik maar dankbaar voor de mooie kansen die ik gekregen heb.
*Wist-je-dat:
- Ik ‘hoef’ als avondeten opheb.
- Ik auto gereden heb in Lusaka, maar gek aan de linkerkant van de baan in een automaat rijden.
- Ik maffiose bij mn zambiaanse collega’s geïntroduceerd heb, ze vinden het helemaal geweldig. Zodra maar iemand de ander beschuldigde ligt iedereen al dubbel van het lachen. Wat zijn het toch een vrolijke mensen.
- Mary, de bananenmevrouw me dik vind. Na de gewoonlijke begroeting gaat ze verder in de lokale taal, aangezien mn woordenschat niet verder reikt dan de eerste zinnen van het gesprek vraag ik wat het betekent ‘that you’re fat’ bijt ze me toe op speelse manier toe, ik moet lachen en vraag ‘why is that?’ ‘It means you enjoy your food’ en lacht er schattig bij. Nog steeds niet kunnen plaatsen waar deze verwensing vandaan komt vervolg ik maar mn weg met een glimlach op mn gezicht. Dit zijn de momenten die kleur geven aan de dag.
Als ik jullie niet meer spreek: ALLEMAAL een geweldige gezellige kerst gewenst! enjoy en de kerstkaartjes uit Zambia hebben wat vertraging, al geschreven maar niet voor vr op post.
bless and joy,
a brother down south.
-
13 December 2008 - 16:15
Malou:
Ik ben je niet vergeten hoor...2 januari ga ik dan eindelijk naar Bangladesh maar als jij op stap gaat met Marc denk ik dat ik ook maar naar het zuiden kom :-)
(Het mundial/cyb/jazz in nmgn gevoel in Afrika lijkt me ook wel wat)
Ik blijf je volgen!
(mijn weblog mail ik nog!)x -
13 December 2008 - 16:20
Thijs:
Jo Janno,
zo zeg, openhartig bericht joh. Maar toch fijn om te lezen en tof dat je t wilt delen met andere. Er komt een heleboel in mn op maar kan t hier niet allemaal plaatsen natuurlijk. Als oudennieuw is geweest en ik mn scriptie af heb zal ik er goed voor gaan zitten en je een uitgebreid mailtje sturen.
Until then, keep enjoying the small moments my friend!
Cheers -
13 December 2008 - 16:33
Annelie:
He J!
Mooi verhaal..je komt er wel. 6 maanden is ook gewoon niet niks.
Je avonturen zijn overigens jaloersmakend, en je bent zelfs aan het nadenken over wat straks. Dat alleen al is zeer bewonderingswaardig voor een OS/CA-student ;)
Ga zo door, werkse en vooral; geniet!
Binnenkort vertrekken we voor de lustrumreis naar Madrid, we gaan op je proosten! Veel plezier met nieuwjaar!
x Lie -
13 December 2008 - 16:40
Janno Van Der Laan:
NICE, madrid! zou er bijna een retourtje voor boeken. Mucho divertido y un grande nuevo anos aca. Saludos,
janno -
13 December 2008 - 17:01
Martin Vendel:
Hoi Janno, volgens mij lees ik je stuk vlak na het moment dat je het hebt geplaatst. Zal wel toeval zijn? Ik ben jou en je mede-Geppers zeker niet vergeten, al lukt het me niet om jullie weblogs wekelijks te volgen. Het is logisch dat je op zo'n heftige plek meer bezig bent met existentiële vragen. Ga zo door, want je levert daar echt een enorme bijdrage. Fijne dagen en tot ergens in 2009! -
13 December 2008 - 17:10
Marlies (PRA):
Klinkt heel bekend hoor, je eigen plek niet kunnen vinden. Ik denk dat iedere reiziger daar vroeger of later last van krijgt :) Zeker als je ergens langer dan 2/3 maanden zit.
Ik geloof trouwens dat alles wat jij doet bijdraagt en mensen inspireert, wát je ook gaat doen.
Oh en k reageer wel nooit, k lees wel al je berichten ;) -
13 December 2008 - 17:12
Nick:
Hoi Janno,
Geweldig dat je zo open over je gevoelens, strijdt, overdenkingen praat. Deze tijd is er voor jou om te ontdekken wat GOD voor je heeft. Niet wat mensen of jijzelf er van vinden! Zoek HEM, laat je door HEM leiden zelfs als dit je buiten je "veilige zone" brengt, zolang je je blik maar op HEM gericht blijft houden! -
13 December 2008 - 19:29
Liesl:
Oh broertje was ik maar even daar. Maar ja stiekem ben ik er ook, nooit zo ver als je denkt. Wat een barbaar ben je dat je Tolstoj wegzet!! Hij zegt zulke wijze dingen: If you want to be happy, BE! Wees, hier en nu, wees je bewust van dit moment met je hart en met al je zintuigen. Soms reikt de horizon even niet verder. Obama zegt ook: this is (y)our time, this is (y)our moment. En voor je het weet is het moment voorbij. liefde van mij -
13 December 2008 - 20:41
Felix:
Hee oude vriend,
Ongeveer een jaar geleden quotte jij op mijn website Nelson Mandela, een voorbeeld voor velen, zeker ook in het deel van de wereld waarin jij je nu bevindt. Ik heb nu een mooie quote voor jou: "There is nothing like returning to a place that remains unchanged to find the ways in which you yourself have altered."
Twijfelmomenten zijn eigen aan zo'n periode uit je eigen vertrouwde context, en, wanneer je eenmaal terug bent, zul je denk ik de volle omvang van de waarde en het nut daarvan inzien. Twijfel is goed, zeker voor een kennislievende student!
Hou je taai Janno, en uit het oog betekent absoluut niet uit het hart!
Felix -
14 December 2008 - 10:52
Tjalling:
Mboté Janno:)
ik lees je stukjes de laatste tijd. bedankt dat je mij een blik gunt op allerlei dingen die voor mij nog onbekend zijn en het boeit me enorm wat je allemaal doet en wat het met je doet. hoop dat je idd nuttig bent en veel leert!
gr! -
14 December 2008 - 21:56
Ukje:
Een beter moment voor een knuffel is er niet.. Mn armpjes komen echter niet veel verder dan dit beeldscherm maar ik hoop dat je hem voelt :) Thinking about you everyday my friend! Kan niet wachten om te komen, ik bewaar al mn verhalen voor dan, 4 weken vul je natuurlijk niet zomaar! :)
LOve you! zusjaaah -
15 December 2008 - 07:55
Lara :
Hey Janno,
Ik zit nu in "La Mimosa" jouw berichtje te lezen, en voel helemaal met je mee. Ben gister aangekomen in Lusaka, en voel me sindsdien een beetje vreemd. Er is hier niets veranderd in de afgelopen acht maanden. Het voelt een beetje alsof ik een film voor de tweede keer zie, en dat ie dan toch niet zo goed blijkt te zijn...
Hope to see you soon, kunnen we onze overpeizingen eens uitwisselen.
Take care!
Liefs Lara -
15 December 2008 - 09:31
Roos:
jo Janno!
geniet er nog even van he, die rode aarde! je zult hem terug in holland vast weer gaan missen..
jou weblogs bieden hier nog steeds perfect studieontwijkend gedrag.. Je schrijft mooie verhalen!
Groetjes Roos -
15 December 2008 - 09:35
:
Ik zal die collega's van ons eens gaan vertellen dat jij vindt ze drankverslaafd zijn en denkt dat ze vreemdgaan... ;) Joking, als je je vrouw 'Air Force 1' noemt, dan denk ik inderdaad dat er iets mis is. Ik ben blij dat jij inderdaad zo niet bent.
Hoop dat je kamp je iets meer brengt wat je zoekt. And if not, I am always here! PI-kantoordeur of Kabulonga-huisdeur staat altijd open! Zie je vrijdag weer!
Kus van je bud! -
15 December 2008 - 20:47
Goedie:
Hey Janno,
Wat boeiend dat je je ziel zo bloot durft te geven. Het was intrigerend hierdoor tijdelijk je overpeinzingen te kunnen delen. Het herinnert me weer, waarom je mij zo nader aan het hart ligt.
Ik hoop dat je gaandeweg een beter beeld krijgt van je toekomstplannen en verder wens ik je nog een gezegend verblijf daar.
Groetjes,
Goedie
P.S. Welk boek van Tolstoj was je eigenlijk aan het lezen ;). -
19 December 2008 - 17:32
Toos:
hey Janno!
ik ben zelf net terug uit Suriname, en ik herken zo enorm veel van wat je schrijft! over het veel weg zijn uit Nl, over altijd de Mzungu blijven, het verbonden maar noet thuis voelen..., en ook de vele uitdagingen en mogelijkheden die het geeft. Fijn dat je zus zo heeft bemoedigd.
Ik ben zelf 7 jaar geleden ook in Zambia geweest, en je raadt het nooit, maar ook tegen mij is de opmerking "you are fat" meermaals gemaakt! evenals Mzuzungu ;-) :D
Ik wens je iig veel sterkte, wijsheid, vrede en vreugde toe. God zegene je.
Groeten uit (een koud!) Nijmegen,
Toos
PS: wanneer kom je weer terug? -
20 December 2008 - 04:15
Rina Van Der Laan:
Hoi neef,
Volgens mij wordt het tijd dat je zusje je wat komt opvrolijken.
(Meer dan je best kun je niet doen.)
Blessed holidays en amuseer je met Marc -
29 April 2009 - 09:03
Desiree:
Erg leuk om de overpeinzingen van een reiziger te mogen lezen. Ik geloof dat er naast een wereldverbeteraar ook nog een schrijver in je schuilt ;-). Groetjes Desiree (uit de trein :-D)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
