Young Jesus
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Janno
23 Januari 2009 | Zambia, Lusaka
Een weekend ‘even helemaal weg’ zoals Centerparks het zou omschrijven. Ik en lara vertrekken naar het wilde westen van Zambia. We zijn op zoek naar een verborgen plekje Zambia, de Ngoye watervallen, die door haar locatie en de aandacht die gegeven wordt aan haar grotere zus de victoria falls, een vergeten kindje is van de westerse toerist. In hartje regenseizoen gaan we proberen deze watervallen te bereiken. De watervallen liggen midden in western provincies, toch wel de meest kansloze onder de zambiaanse provincies. Grote uitgestrekte vlakte ‘niets’ die deze provincie eigen is passeren ons. Cijfers geven dit aan als het meest arme en voedselonzekere gebied. Het bewijs hiervan komt even later naast me zitten. Een meisje met de armomtrek van twee van mn vingers. Ze kijkt me een beetje schuw aan. Ik lach scheef naar haar en zend een gebedje naar boven.
Tegen het vallen van de nacht slaan we ons tentje op en gaan op zoek naar vuurhout om spaghetti op te koken. De volgende dag stappen we in de stromende regen achterop een open pick-up, die al snel komt vast te zitten in de diepe modder en onze reis vervolgd met een gelukkig lift van een voorbijgaande auto, gevolgd door een rit in een soort van taxi.
Ik lach en zwaai naar de druk zwaaiend kinderen langs de weg. Een man in de taxi zegt ‘The children are happy because they see a white, they have a good day’. ‘Why is that?’ vraag ik. ‘Because whites are blessed’ Why are they?’ vraag ik opnieuw. ‘Because they are always lucky..’ Hij vervolgt: ‘whites are close to Jesus, they are like His neighbour, they live next door. So we are happy to travel with whites, because then we’re blessed too’. Hij wijst naar mij en daarna naar Lara en zegt ‘You’re the young Jesus, and she is like the young Maria’ en lacht dan. Ik breng er nog ongemakkelijk tegenin dat Jezus Arabier was en geen blanke, maar weet eigenlijk niet goed wat te zeggen. Al lijkt de Afrikaan er minder problemen mee te hebben, steekt het me elke keer als ik met deze gedachtegang geconfronteerd wordt. De afrikaan lijkt nog steeds een inferioriteitscomplex aan het kolonialisme overgehouden te hebben, ze onderdanig houdend aan hun witte meester.
Aangekomen verhult het nachtelijk donker de watervallen nog voor ons, maar beneden ons voedt het luid gekletter al onze nieuwsgierigheid. Als we ons inschrijven bij de campingplek zien we de vorige bezoeker 23 december hier passeerde, bijna een maand geleden.
Guide patrick laat ons de watervallen zien. Patrick verteld dat hij de oudste mannen van het dorp langs gaat en hun vraagt de oude legendes te vertellen om zo met de weinige toerist te delen, want ’old men know a lot’. Volgens hem heeft elk eiland een eigen verhaal. Hij vertelt ons het verhaal van Kylo island:
‘There was a baby called Kylo. Kylo’s first teeth came from above instead of the bottom of the mouth. This is not normal among the Lozi tribe. It is a bad sign. So they decided that child has to die. So they put her on the island to die, and that how the island got her name.’
Als ik informeer of dit nog steeds gebeurt, stelt hij me gerust ‘No, now we have a medicine, and we just put the teeth back in’ hij beeld dit enthousiast uit, en moet lachen, ik ook een beetje om deze vrolijke snuitert. Als we over het eiland uitkijken grap ik ‘Look there is Kylo, waiving to us ’hij moet lachen maar zegt ‘noo, she died..’
Na het zien van de falls zet onze terugreis zich weer in en we wachten aan de kant van de weg op een lift. In de wetenschap dat er slechts enkele voertuigen, of soms zelfs geen, op een dag passeren besluiten we elke lift aan te nemen in welke richting dan ook. I.p.v. de weg terug lonkt de route in tegengestelde richting naar het zuiden, die alhoewel langer, ons in nog onontdekt gebied brengt. We spreken af dat als we het vrijwel onmogelijk in 1 dag te bereiken Livingstone halen, we in het allerduurste hotel daar gaan ontbijten. De wind staat de goede kant op en al vrijwel direct komt er een overbeladen jeep in zuidelijke richting langsgereden. Lara’s vriendelijkste lach brengt de wagen tot stilstand. Of we bovenop mogen zitten. We klimmen boven de lading achterop, en zweven zo’n vier meter boven de grond, vasthoudend aan touwen over het hobbelige wegdek. Al stuiterend zien we het West-zambiaanse landschap aan ons voorbijgaan. Ik besluit dat dit toch wel de mooiste rit van mn leven is. We zijn tot vermaak van elke voorbijganger en ik denk dat zo’n bord ‘caution! Flying mzungu’s (witten) ahead’ misschien een idee is. Een paar uur later komen we aan; levend.
Na enkele wonderbaarlijk perfecte busaansluitingen arriveren in Livingstone. Vanuit het onbegaanbare westen bevinden we ons opeens weer op de toeristische hoofdweg. Terug in de beschaafde wereld kijken we naar de tv waar Obama’s openingsconcert op te zien is.
Afspraak is afspraak; de volgende morgenvroeg nemen we een taxi naar het prachtig bovenaan de Victoria watervallen gesitueerde Royal Livingstone Hotel. Gister nog in de bush, kokend op een eigen gemaakt vuurtje, en hangend aan de touwen van een pick-up, bevinden ons nu onder de ‘high class’ van de wereld. In dit oud-koloniaal ingerichte hotel wanen we ons even in de 18e eeuw toen hier de blanke kolonisten genoten van alle weelde en zich geserveerd wisten door hun zwarte onderdanen. Als ik eens om me heen kijk, is er eigenlijk niets eens zoveel veranderd. Ik denk nog even terug aan wat die man in de taxi zei over dat blanken altijd geluk hebben en als ik hier geniet van mn meest luxe ontbijt ooit kan ik hem eigenlijk geen ongelijk geven; yes, we’re lucky. We staan op van de ontbijttafel en dromen nog even weg bij de rivierbedding en bekijken het machtige schouwspel van de watervallen die honderden tonnen water tegelijk naar beneden doen storten.
Wist-je-dat:
* Er soms ook nijlpaarden van de Victoria Falls afstorten. Moest zo lachen toen ik dat hoorde, moet er echt grappig uitzien…
* Lara zegt als we langs een weggetje in de bush lopen ‘Wat zal er gebeuren als we hier zomaar bij deze verzameling hutjes naar binnen lopen?’ Ik besluit dat er maar 1 manier is om hier achter te komen, dus doen we slaan de weg af en bezoeken de hutbewoners. We wisselen handen uit met de bewoners en lachen naar elkaar, verstaan doen we elkaar niet. Toch bijzonder om me even in hun wereld te begeven.
* We erg gelachen hebben om alle mogelijke geluiden die de afrikanen hier maken. Een korte taalles voor beginners: AAh om verbazing uit te drukken. Eeeijh om een blijk van bevestiging te geven, Oohooh om verwondering/belangstellen te uitte en iechhh als iets niet goed gaat en dan zijn er nog de standaard uitdrukkinggen die elke Zambiaan eigen lijken te zijn als: ‘Oh, me I am confused now’, ‘Aah, why like this?’ en ‘we need to make plan now’
* Ik hier nu squash tegen me baas, en elke maandag voetbal met wat collega’s. Heerlijk om weer even te sporten.
* ik met de inauguratie een Obama-feestje had op Martin Luther King drive in Lusaka. De Zambianen zijn helemaal weg van Obama, die toch ook een beetje van hun is zo lijkt het.
Tegen het vallen van de nacht slaan we ons tentje op en gaan op zoek naar vuurhout om spaghetti op te koken. De volgende dag stappen we in de stromende regen achterop een open pick-up, die al snel komt vast te zitten in de diepe modder en onze reis vervolgd met een gelukkig lift van een voorbijgaande auto, gevolgd door een rit in een soort van taxi.
Ik lach en zwaai naar de druk zwaaiend kinderen langs de weg. Een man in de taxi zegt ‘The children are happy because they see a white, they have a good day’. ‘Why is that?’ vraag ik. ‘Because whites are blessed’ Why are they?’ vraag ik opnieuw. ‘Because they are always lucky..’ Hij vervolgt: ‘whites are close to Jesus, they are like His neighbour, they live next door. So we are happy to travel with whites, because then we’re blessed too’. Hij wijst naar mij en daarna naar Lara en zegt ‘You’re the young Jesus, and she is like the young Maria’ en lacht dan. Ik breng er nog ongemakkelijk tegenin dat Jezus Arabier was en geen blanke, maar weet eigenlijk niet goed wat te zeggen. Al lijkt de Afrikaan er minder problemen mee te hebben, steekt het me elke keer als ik met deze gedachtegang geconfronteerd wordt. De afrikaan lijkt nog steeds een inferioriteitscomplex aan het kolonialisme overgehouden te hebben, ze onderdanig houdend aan hun witte meester.
Aangekomen verhult het nachtelijk donker de watervallen nog voor ons, maar beneden ons voedt het luid gekletter al onze nieuwsgierigheid. Als we ons inschrijven bij de campingplek zien we de vorige bezoeker 23 december hier passeerde, bijna een maand geleden.
Guide patrick laat ons de watervallen zien. Patrick verteld dat hij de oudste mannen van het dorp langs gaat en hun vraagt de oude legendes te vertellen om zo met de weinige toerist te delen, want ’old men know a lot’. Volgens hem heeft elk eiland een eigen verhaal. Hij vertelt ons het verhaal van Kylo island:
‘There was a baby called Kylo. Kylo’s first teeth came from above instead of the bottom of the mouth. This is not normal among the Lozi tribe. It is a bad sign. So they decided that child has to die. So they put her on the island to die, and that how the island got her name.’
Als ik informeer of dit nog steeds gebeurt, stelt hij me gerust ‘No, now we have a medicine, and we just put the teeth back in’ hij beeld dit enthousiast uit, en moet lachen, ik ook een beetje om deze vrolijke snuitert. Als we over het eiland uitkijken grap ik ‘Look there is Kylo, waiving to us ’hij moet lachen maar zegt ‘noo, she died..’
Na het zien van de falls zet onze terugreis zich weer in en we wachten aan de kant van de weg op een lift. In de wetenschap dat er slechts enkele voertuigen, of soms zelfs geen, op een dag passeren besluiten we elke lift aan te nemen in welke richting dan ook. I.p.v. de weg terug lonkt de route in tegengestelde richting naar het zuiden, die alhoewel langer, ons in nog onontdekt gebied brengt. We spreken af dat als we het vrijwel onmogelijk in 1 dag te bereiken Livingstone halen, we in het allerduurste hotel daar gaan ontbijten. De wind staat de goede kant op en al vrijwel direct komt er een overbeladen jeep in zuidelijke richting langsgereden. Lara’s vriendelijkste lach brengt de wagen tot stilstand. Of we bovenop mogen zitten. We klimmen boven de lading achterop, en zweven zo’n vier meter boven de grond, vasthoudend aan touwen over het hobbelige wegdek. Al stuiterend zien we het West-zambiaanse landschap aan ons voorbijgaan. Ik besluit dat dit toch wel de mooiste rit van mn leven is. We zijn tot vermaak van elke voorbijganger en ik denk dat zo’n bord ‘caution! Flying mzungu’s (witten) ahead’ misschien een idee is. Een paar uur later komen we aan; levend.
Na enkele wonderbaarlijk perfecte busaansluitingen arriveren in Livingstone. Vanuit het onbegaanbare westen bevinden we ons opeens weer op de toeristische hoofdweg. Terug in de beschaafde wereld kijken we naar de tv waar Obama’s openingsconcert op te zien is.
Afspraak is afspraak; de volgende morgenvroeg nemen we een taxi naar het prachtig bovenaan de Victoria watervallen gesitueerde Royal Livingstone Hotel. Gister nog in de bush, kokend op een eigen gemaakt vuurtje, en hangend aan de touwen van een pick-up, bevinden ons nu onder de ‘high class’ van de wereld. In dit oud-koloniaal ingerichte hotel wanen we ons even in de 18e eeuw toen hier de blanke kolonisten genoten van alle weelde en zich geserveerd wisten door hun zwarte onderdanen. Als ik eens om me heen kijk, is er eigenlijk niets eens zoveel veranderd. Ik denk nog even terug aan wat die man in de taxi zei over dat blanken altijd geluk hebben en als ik hier geniet van mn meest luxe ontbijt ooit kan ik hem eigenlijk geen ongelijk geven; yes, we’re lucky. We staan op van de ontbijttafel en dromen nog even weg bij de rivierbedding en bekijken het machtige schouwspel van de watervallen die honderden tonnen water tegelijk naar beneden doen storten.
Wist-je-dat:
* Er soms ook nijlpaarden van de Victoria Falls afstorten. Moest zo lachen toen ik dat hoorde, moet er echt grappig uitzien…
* Lara zegt als we langs een weggetje in de bush lopen ‘Wat zal er gebeuren als we hier zomaar bij deze verzameling hutjes naar binnen lopen?’ Ik besluit dat er maar 1 manier is om hier achter te komen, dus doen we slaan de weg af en bezoeken de hutbewoners. We wisselen handen uit met de bewoners en lachen naar elkaar, verstaan doen we elkaar niet. Toch bijzonder om me even in hun wereld te begeven.
* We erg gelachen hebben om alle mogelijke geluiden die de afrikanen hier maken. Een korte taalles voor beginners: AAh om verbazing uit te drukken. Eeeijh om een blijk van bevestiging te geven, Oohooh om verwondering/belangstellen te uitte en iechhh als iets niet goed gaat en dan zijn er nog de standaard uitdrukkinggen die elke Zambiaan eigen lijken te zijn als: ‘Oh, me I am confused now’, ‘Aah, why like this?’ en ‘we need to make plan now’
* Ik hier nu squash tegen me baas, en elke maandag voetbal met wat collega’s. Heerlijk om weer even te sporten.
* ik met de inauguratie een Obama-feestje had op Martin Luther King drive in Lusaka. De Zambianen zijn helemaal weg van Obama, die toch ook een beetje van hun is zo lijkt het.
-
23 Januari 2009 - 07:48
Liesl En Ukje:
Hi Broertje,
We are lucky aren't we lucky! Vandaag opent Natas haar nieuwe bedrijfspand. Klein familiefeestje. and you are very strong&long! (zegt ukje over je foto's). hugs -
23 Januari 2009 - 08:54
Nick & Ank:
Hi Janno,
Ik heb het idee dat je geweldig mooi gevormd wordt in deze periode in Zambia.
Je maakt een hoop mee, geniet van het mooie Zambia en God heeft hierin ook nog een plan met jou!
Vraag het, Hij zal antwoorden.
We blijven in gebed voor jou! Groetjes,
Nick en Ank -
23 Januari 2009 - 09:39
Lara:
prachtige woorden omschrijven een prachtig avontuur. Volgende keer Northern Province? Schijnt ook best kansloos te zijn, en heeft prachtige watervallen! Ik ben voor!
Liefs Lara -
23 Januari 2009 - 13:40
Annelie:
Hai J,
That sounds good. Je maakt het allemaal mee..
Geniet flink verder, ik lees met plezier over je avonturen!
Liefs, Lie -
26 Januari 2009 - 12:45
Eefje (CYB):
Ha Janno,
vandaag kwam Rianne op kantoor met De Gelderlander. Er staat een mooi stukje van je in en ook een leuke foto. Heel veel succes nog met reis en stage.
Groetjes Eefje -
26 Januari 2009 - 14:25
Bas:
Gast, daar gaat m'n hoop dat je heen kansloos zou zijn met squashen als je terug komt... -
26 Januari 2009 - 15:49
Randy:
Hey bro,
Je verhalen blijven boeiend. Briljante foto bij de watervallen btw. Hou je taai en geniet!
hug,
Randy -
28 Januari 2009 - 02:58
Rina V.d. Laan:
Dag Janno,
Prachtig verhaal !!!(en foto!)
Je maakt wel wat mee hé.
Geniet er nog van, volgens mij zit het er bijna op voor je.
Hier is het heel stil en rustig...Paul is in Nederland!
By the way, ik ben ook blij met onze nieuwe president!
groetjes -
29 Januari 2009 - 13:23
Wim:
hey schmanno!
Klinkt als een mooi liftavontuur :-) En getuigd ook van een flinke dosis lef hoor! Leuk trouwens dat je daar dan ook met Lara kan touren!
Zingen jullie dan ook "Should I stay or should I go now?"
Las trouwens vandaag dat 94 % van de Zimbabwanen werkloos zijn. HEFTIG!
Is je werk al iets interessanter?
Latorzzzzz.
je weet toch
wim
-
30 Januari 2009 - 11:22
Michelle & Jarik:
Yo Janno,
Wat een prachtige foto's, zeg!
Geniet van de mooie natuur en alle prachtige dingen die je daar mag beleven.
Liefs,
Michelle & Jarik -
27 Februari 2009 - 15:19
Wim:
dude..doe es ff updaten daar. Tenzij het weer hetzelfde verhaal is van zon, zwembad en zielige zambianen. Wij willen actieverhalen, ontroerende schrijfsels en olijke avonturen van onze boy down South.
be well
be free
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
